رابطه ایمان و تعلّق قلبی در کلام امیرالمؤمنین

سلام  السلام علیک یا ابا صالح المهدی ادرکنی

السلام علی المهدی الذی وعد الله  عز وجل به  الامم

رابطه ایمان و تعلّق قلبی در کلام امیرالمؤمنین عرض کردم که ارزش دعا با ارزش آن بُعد وجودی انسان که می‎خواهد در مورد آن دعا کند، ارتباط دارد؛ چه وقتی که می‎خواهد برای خودش دعا کند و چه وقتی که می‎خواهد برای غیر دعا کند. البته من حاجات خاصّه را عرض نکردم و بحث را به صورت کلّی مطرح کردم. در جلسه گذشته هم سراغ طلب غفران و هدایت و امثال این‏ها رفتم. حالا بعضی از روایاتی که این رابطه در آن‏ها مطرح است را بررسی می‏کنیم.

حضرت علی(علیه‎السلام) در روایتی فرمودند: "المُؤمِنُ مَن وَقَى دِینَهُ بِدُنیَاهُ "؛ مؤمن حقیقی آن کسی است که دینش ـ‏یعنی آن بُعد اعتقادی و ایمانی‎اش‏ـ را به سبب دنیا حفظ می‎کند؛ یعنی دنیا را فدای دینش می‎کند. "و الفَاجِِرُ مَن وَقَى دُنیَاهُ بِدِینِهِ ".[2] و فاجر آن کسی است که دنیایش را به سبب دینش حفظ می‎کند؛ به تعبیر دیگر، دین برای فاجر نقش ابزاری دارد. اگر بخواهیم خیلی احترام بگذاریم، باید بگوییم چنین کسی اگر دین داشته باشد، دنیا برای او اصل است و دین فرع است.

آن تقابلی که عرض کرده بودم، در این روایت به شکل زیبایی ظاهر است. یعنی مؤمن حقیقی کسی است که بُعد ایمانی و اعتقادی‎ روحش، موجب می‎شود که هر چیزی را از امور مادّی، فدای آن بُعد کند؛ برعکسِ فاجر، که حتّی ممکن است بخواهد با ابزار دین، دنیا را به دست بیاورد. "دنیا " هم که می‎گوییم، کلّی است؛ منظورمان صِرفِ پول و اسکناس نیست! بلکه مراد از دنیا، دل‏بستگی به امور مادی است که سرآمد آن حبّ مال و حبّ جاه است. در روایت می‏فرماید که سرآمد تمام بدی‎ها "حبّ دنیا " است: "حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ ".[3]

 ))))))